استفاده از سنگ قیمتی

طبقه بندی سنتی در غرب، که به یونانیان باستان برمی گردد، با تمایز بین گرانبها و نیمه قیمتی آغاز می شود. تمایزات مشابهی در فرهنگ های دیگر وجود دارد.

در استفاده مدرن، سنگ قیمتی زمرد، یاقوت، یاقوت کبود و الماس هستند و تمام سنگ‌های قیمتی دیگر نیمه قیمتی هستند.[4] این تمایز نشان‌دهنده کمیاب بودن سنگ‌های مربوطه در دوران باستان و همچنین کیفیت آن‌ها است: همه آنها به جز الماس بی‌رنگ، شفاف با رنگ ظریف و خالص‌ترین شکل‌ها و بسیار سخت با سختی‌های 8 تا 10 در مقیاس موس هستند.

. سایر سنگ ها بر اساس رنگ، شفافیت و سختی طبقه بندی می شوند. تمایز سنتی لزوماً منعکس کننده ارزش های مدرن نیست.

برای مثال، در حالی که گارنت ها نسبتاً ارزان هستند، یک گارنت سبز به نام تساوریت می تواند بسیار ارزشمندتر از زمرد با کیفیت متوسط باشد.[5] اصطلاح سنتی دیگر برای سنگ های قیمتی نیمه قیمتی که در تاریخ هنر و باستان شناسی استفاده می شود سنگ سخت است.

استفاده از اصطلاحات سگ سرابی و «نیمه قیمتی» در زمینه تجاری، مسلماً گمراه‌کننده است، زیرا نشان می‌دهد که برخی از سنگ‌ها ارزش بیشتری نسبت به سایرین دارند، در حالی که این در ارزش واقعی بازار منعکس نمی‌شود.

در دوران مدرن سنگ های قیمتی توسط گوهرشناسان شناسایی می شوند که گوهرها و ویژگی های آنها را با استفاده از اصطلاحات فنی خاص در زمینه گوهرشناسی توصیف می کنند.

اولین ویژگی یک گوهرشناس برای شناسایی یک سگ نگهبان است.

به عنوان مثال، الماس از کربن (C) و یاقوت سرخ از اکسید آلومینیوم (Al) ساخته شده است.
2O
3). بسیاری از جواهرات بلورهایی هستند که بر اساس سیستم کریستالی خود مانند مکعب یا مثلثی یا مونوکلینیک طبقه بندی می شوند.

اصطلاح دیگری که استفاده می شود عادت است، به شکلی که گوهر معمولاً در آن یافت می شود. برای مثال، الماس ها که دارای سیستم کریستالی مکعبی هستند، اغلب به صورت هشت وجهی یافت می شوند.

سنگ‌های قیمتی به گروه‌ها، گونه‌ها و گونه‌های مختلفی طبقه‌بندی می‌شوند.[نیازمند منبع] برای مثال، یاقوت قرمز گونه‌ی کوراندوم است، در حالی که هر رنگ دیگری از کوراندوم یاقوت کبود در نظر گرفته می‌شود.

نمونه های دیگر زمرد (سبز)، آکوامارین (آبی)، بریل قرمز (قرمز)، گوشنیت (بی رنگ)، هلیدور (زرد) و مورگانیت (صورتی) هستند که همگی انواع گونه های معدنی بریل هستند.

روفرشی کشدار از نظر ضریب شکست، پراکندگی، وزن مخصوص، سختی، شکاف، شکستگی و درخشندگی مشخص می شوند. آنها ممکن است پلئوکریسم یا انکسار مضاعف نشان دهند. آنها ممکن است دارای لومینسانس و طیف جذب متمایز باشند.

مواد یا عیوب در سنگ ممکن است به عنوان آخال وجود داشته باشد.